Այն մարդիկ

Կան մարդիկ ում որպիսությունը չես կարող հարցնել, նույնիսկ ուղղակի ողջունել․  չի կարելի։
Դու կարող ես միայն տաքանալ այն մտքից, որ նա կա, գոյություն ունի, որ քայլում է ինչ-որ տեղ ,ժպտում ինչ-որ մեկին, ու հայացքով քնքշորեն շոյում է գուցե ուրիշին։
Նա խոսում է, ասում է բառեր, սիրուն ու անկեղծ բառեր։
Խնամքով ընտրված ծաղիկները գուցե ուրիշին ուրախացնելու համար են այլևս։
Գուցե նա շտապում է արդուկել վերնաշապիկը, հարդարել մազերը, դատարկել օծանելիքը ու վազել հանդիպելու արդեն ուրիշին։
Քեզ ցնծեցնում է նրա ամեն մի հաղթանակը, իսկ ձախողումը վշտացնում։
Դու կծկվում ես, քաջ իմանալով, որ ձեռքերդ անզոր են գրկելու, սփոփելու  ու շուրթերդ իրավունք չունեն շշնջալու՝ «ես քեզ հետ եմ, միշտ»։
Դու ցավալու աստիճան ժպտում ես․․․Դու ուրախ ես որ նա կա, հեռվում․․․
Ու Կտոր-կտոր հավաքում ես Նրան՝ նրա շարժումը, նրա նայվածքը, նրա բառերը, նրա հոտը, նրա քայլվածքը։
Դու ուղղակի ուրախ ես որ նա կա, որ նա գոյություն ունի․․․ ինչ-որ տեղ ։
Ու դու խնամքով դասավորում ես ամենը հուշապնակում ու տեղավորում մտքերի հեռավոր դարակներից մեկում ՝ կնքելով հարազատության հավերժական կնիքով․․․․․․