Բաց Թող

Բաց այդ պատուհանը կամաց,
Ներս թող գա երեկոյի քամին
Ու քնքշորեն սրբի աչքերդ թաց.
Արի ականջ դնենք ծղրիդների ձայնին
Ու խաղաղություն շնչենք այս հանդարտ ժամին.
Եկ նայենք վեր` մենավոր լուսնին
Ու ընկեր դարձնենք նրան մեր հոգսերին.
Բաց, բաց սիրտդ կամաց
Դուրս թող ամեն ցավ ու լաց
Արի ականջ դնենք ծղրիդներին
Ու նայենք վեր` պայծառ աստղերին.
Բաց, բաց գիրկդ առանց հարց
Ու գրկիր կյանքը` խաղաղված ու գոհացած:

Օրեր

Օրեր ձգված ու դատարկված
Օրեր լցված ու գինովցած
Օրեր սահող, օրեր կանգնող
Օրեր մեր կաղ, տկար, մոլոր:
Դու ժամանակ կանգնիր մի պահ
Թող կյանքը զգամ գեթ մի վայրկյան
Էլի օրեր, օրերն այն պաղ
Էլի օրեր տարբեր այնքան:
Դատարկ ու լի, խենթ ու խելառ
Կորած, հոգնած ու դառնացած
Օրեր մաշված ու կարկատված:
Թող որ նկարն իմ այդ օրերում
Դառնա կտավ մի մոռացված
Մինչդեռ օրեր-օրեր  առաջ
Այն հիասքանչ էր անիրական:
Օրեր սահող, օրեր քայլող
Օրերն այն քաղցր վիշտ բերող..
Դու  ժամանակ կանգնիր մի պահ
Տեսնեմ հոգուս նկարն իմ փոփոխված
Օրերի մեջ այն փոշոտված
Ու օրերում կորած ջնջված:

Հոգու Ձմեռ

Դու թաղում ես հոգուդ ձմեռը տաք ավազի գրկում
Ու քաղցր գինու հետ խմում քո դառը իրականությունը:
Դու հիասքանչ ես, ինչպես ամեն անգամ
Ու ամեն անգամ քեզ ոչ ոք չի տեսնում։
Նրանք նայում են ուղղակի, նայում ու հիանում,
Բայց իրականում քեզ ոչ ոք չի տեսնում:
Մենությունը հաճախ քո լավագույն ընկերն է դառնում
Անազնիվ լինելով առաջինը չի գոչում` արդարություն,
Ընկերության մասին այն  ստեր երբեք չի հորինում,
Սիրո մասին էլ հեքիաթներ չի պատմում:
Ախր դու մեծ աղջիկ ես արդեն, գիտես`
Արդարությունը քչերին է հուզում,
Սուտն ու ճիշտը ձեռք - ձեռքի տված են քայլում,
Ու միայն գրքերում է չարը պարտվում բարուն:
Հա, մեծ աղջիկ ես արդեն, գիտեմ,
Ու հեքիաթներին վաղուց է ինչ չես հավատում:

 Ու էլի նա է կարծես

Ու էլի նա է կարծես, այն նույն մարդը, ում սիրեցիր ամիսներ առաջ, հենց առաջին հանդիպմանը. նույն աչքերը, շուրթերը, նույն շարժուձևը:
Էլի նստած եք մեքենայի մեջ, չեք նայում իրար, լուռ եք: Անձրևը անշտապ կաթկթում է ու մեքենայի դիմապակուց սահում ցած: Դու լուռ ես, թեթև ժպիտն է միայն ճախրում դեմքիդ, մինչդեռ սիրտդ ծանրացել է այնքան:
Նա նայում է քեզ: Դու վստահություն ես ներշնչում նրան:
Դու, դու գիտես ամեն բան, ճիշտն ու սխալը, ողջ ճշմարտությունը:
Կաթիլներն էլի անշտապ սահում են ցած, դու հայացքդ կտրում ես դիմապակուց ու հառում նրան:
Նա զգում է, որ դու արդեն հասկացել ես նրա միտքը:
Դու ժպտում ես, ժպտում թեթև ու պարզ: Նա քաջալերված սկսում է խոսել. << ի՞նչ անենք, դու ավելի խելացի ես, ասա, մնում ենք միասի՞ն, էսպե՞ս, թե՞ բաժանվում>>: Նրա դեմքին մի խորամանկ ու լպրծուն ժպիտ է իջնում, որից սիրտդ ցավում է, գոչում` փրկիր, հանիր ինձ այստեղից....
Այդ զգացողություններից դեմքիդ արտահայտությունը փոխվել էր երևի ու նա հավելում է. <<կամ `այլ տարբերակ>>:
Դու նորից փորձում ես ժպտալ, այս անգամ միայն  թե բութ ու դառնորեն: Նա նայում է քեզ չարաճճի երեխայի պես, որ ուզում է խարդախությամբ իր ուզածը կորզի ու դու այնպես ես ուզում, որ այդ երեխան գոհանա, որ վերագտնելով թեթև ժպիտդ ընտրում ես նրա տարբերակը ու մատուցում այն որպես քոնը. շատ հանգիստ, թեթեև ժպիտով:
Շախ և մատ, ահա և պարտվեցիր:

<<Նորի՞ց խաղանք սիրունս>>
<<Չէ, չեմ ուզում, էս անգամ ես փաս>>.

Ու էլի նա է կարծես, այն նույն մարդը ում սիրեցիր ամիսներ առաջ հենց առաջին հանդիպմանը. նույն աչքերը, շուրթերը ու նույն շարժուձևը, միայն թե նայվածքն է փոխվել, ժպիտն էլ կարծես այնը չէ...

 Ամեն բան պարզապես կանցնի

Մենք երբեմն սիրահարվում ենք մեր պատկերացումներին ու այնքան ուժգին, որ վախենում ենք հավատալ իրականությանը:

Մինչդեռ, ամեն բան ի վերուստ սխալ էր. սխալ քայլերի հաջորդական շղթա, որ ոտքդ կապում է անորոշության մեջ:

Ու փորձում ես հասկանալ, թե որտե՞ղ ես թերացել ու ու՞մ ես ուրացել:

Վերլուծում ու վերանայում ես ամեն մի մանրուք, մեղադրում ու արդարացնում քեզ , փորձում որոշակիություն մտցնել մտքերումդ, ապարդյուն....

Կանցնի, կանցնի ամեն բան, կանցնի թ'ե լավը, թ'ե վատը,  ու կմնա ոչինչ:

Ու նույնիսկ չես էլ հասկանա` ճ՞իշտ էիր, թ՞ե սխալ:

Ամեն բան պարզապես կանցնի. ժամանակը կսրբի ամեն բան:

Հուշերի Մարսում

Մտքիս մեջ ծամում եմ քեզ հետ  կապված հուշերը էժան,
Որտեղ դու կապիկ էիր, իսկ ես ծաղրածու.
Այնքան եմ ծամում մինչ սիրտս խառնում է
Ու  թքում եմ ես հուշերը այն,
Որում դարձրել էիր ինձ ոչ մի բան.
Քո իսկ գոյության ոչնչությունը քաշել էիր վրաս
Ու կապկացել էիր ճիշտ այն շան նման,
Ում հաչոցը հասնում է քամուն միայն,
Ու վնգստոցը լսվում է այն ժամ,
Երբ սարսափած մենությունից այն,
Որում հայտնվում է նա ամեն անգամ,
Երբ կծում է ձեռքը բարեկամական»
Դու լոկ մի շուն ես թափառական,
Ով չունի ոչ ընկեր, ոչ էլ բարեկամ,
Միայն իր ցանկությունները` սուտ ու ունայն:

 I can

I can feel the breeze

Oh, it is a great release,

I can feel each pain

But be able to ignore all of them,

I can wish again

I can leave my pain

Do what I want, gain what I can.