Հուշերի Մարսում

Մտքիս մեջ ծամում եմ քեզ հետ  կապված հուշերը էժան,
Որտեղ դու կապիկ էիր, իսկ ես ծաղրածու.
Այնքան եմ ծամում մինչ սիրտս խառնում է
Ու  թքում եմ ես հուշերը այն,
Որում դարձրել էիր ինձ ոչ մի բան.
Քո իսկ գոյության ոչնչությունը քաշել էիր վրաս
Ու կապկացել էիր ճիշտ այն շան նման,
Ում հաչոցը հասնում է քամուն միայն,
Ու վնգստոցը լսվում է այն ժամ,
Երբ սարսափած մենությունից այն,
Որում հայտնվում է նա ամեն անգամ,
Երբ կծում է ձեռքը բարեկամական
Կորչում է ամբոխում անզգամ․
Դու լոկ մի շուն ես թափառական,
Ով չունի ոչ ընկեր, ոչ էլ բարեկամ,
Միայն իր ցանկությունները` սուտ ու ունայն: