Հող

Մի բուռ հող եմ վերցնում իմ դողացող ափերով ու 
մոտեցնում շուրթերիս՝ համբուրելու սրբացած հողը, 
որում անմահացել է եղբայրներիս արյունը ու 
որում թաղվել է հայրենակիցներիս իղձերն ու հառաչը։ 
Կոկորդս սեղմվում է ամեն կուլ տվածս 
արցունքի հետ, գլուխս հպարտորեն ու անկոտրում բարձր եմ 
պահում. փորձում եմ ձգել անիրավութան ու անօգնության տակ 
կորացող մեջքս՝ ցույց տալու որ հյուր չեմ իմ տանը այլ՝ տեր ։ 
Հեռանալիս մտքիս եկան Դուշման Վարդանի խոսքերը.
«հողը  երեխայի պես գրկում է ոտքերդ ու ասում՝
մենակ մի  թող ինձ»»։ 
Արցունքներս այդժամ հորդացին. ուզում էի գրկել հողը՝ նրանում 
անմահաած եղբայներիս հետ ու տեր կանգնել որբացած 
հայրենիքիս կտորին, բայց սթափեցնող ձեռքը իջավ ուսիս՝ պիտի գնայի։