пятница, 12 августа 2022 г.

 Հող

Մի բուռ հող եմ վերցնում իմ դողացող ափերով ու 
մոտեցնում շուրթերիս՝ համբուրելու սրբացած հողը, 
որում անմահացել է եղբայրներիս արյունը ու 
որում թաղվել է հայրենակիցներիս իղձերն ու հառաչը։ 
Կոկորդս սեղմվում է ամեն կուլ տվածս 
արցունքի հետգլուխս հպարտորեն ու անկոտրում բարձր եմ 
պահում. փորձում եմ ձգել անիրավութան ու անօգնության տակ 
կորացող մեջքս՝ ցույց տալու որ հյուր չեմ իմ տանը այլ՝ տեր ։ 
Հեռանալիս մտքիս եկան Դուշման Վարդանի խոսքերը.
«
հողը  երեխայի պես գրկում է ոտքերդ ու ասում՝
մենակ մի  թող ինձ»»
։ 
Արցունքներս այդժամ հորդացին. ուզում էի գրկել հողը՝ նրանում 
անմահաած եղբայներիս հետ ու տեր կանգնել որբացած 
հ
այրենիքիս կտորին, բայց սթափեցնող ձեռքը իջավ ուսիս՝ պիտի գնայի։


Комментариев нет:

Отправить комментарий