Դու ու նրանք

Ընկերդ եսապաշտ ստասան
Սիրելիդ էլ հուսալի դավաճան
Գործերը սրտովդ չեն առաջ  գնում
Ու դու քայլում ես կարծես նույն տեղում․

Ուզում ես ուզել, ու նորից սկսել
Բայց հավեսդ ափսոսանքի անգամ չի կարող ձգել
Նորից ու նորի՞ց, ամեն բան սկզբի՞ց
Չմոռանաս սկսել ինքդ քեզանից․․․․

Արդարություն
Արդարություն, որ պատի տակ ես կուչ եկել
Արթնացիր ահա, ու դարձիր ետ՝ ինձ,
Ազնվություն, ո՞ր բառի տակ ես դու ծնկել
Կամ ո՞ր շահից է մեջքը քո կքել,
Ճիշտն ու սխալը ձեռք ձեռքի տվել
Հեշտության ուղուն են իրենց ոտքը մեկնել,
Երջանկությունը գրքային բառ է դարձել
Ու կիրառությունից էլ արդեն դուրս եկել,
Իսկություն, պատրանքն է ահա քեզ գրկել
Ու դու խեղդվում ես, չես կարող էլ  փրկվել․

Իմաստ, որ գրքում քեզ փնտրեմ
Որերրորդ բաժակի ումպից համտեսեմ,
Քանի կոշիկ փողոցում մաշեցնեմ
Քանի քանիսին ես կյանքի կոչեմ,
Քանիսի ձեռքից ընկնեմ ու ելնեմ
Ու քանի անգամ ես մոխրից ծնվեմ
Որ անիմաստությունից իմաստ ես քամեմ,
Արդարություն ետ դարձիր դու ինձ...

Գժերին սիրում են

Գժերին սիրում են, նրանց չեն իշխում
Նրանց մասին  հոգ են տանում ու ստանում նվիրում
Նրանց խենթություններից երբեք չեն նեղսրտում
Գժերը սիրում են առանց երկմտում
Նրանք հավատում են ու ազնվորեն բացվում
Նրանց կսպանի ամեն սուտ մղում
Նրանք ուժեղ են երբ սեր չեն շնչում
Նրանց սպառնում է այն սերը որ ճոճվում է օդում
Նրանք ընկնում են այն սրից որ կոչվում է անազնվություն
Գժերին սիրում են, նրանց չեն ստում․․․․․

Դու խոսում ես, անվերջ դու խոսում,
Անգիր արածդ ես աջ ու ձախ ցուցադրում
Խելքդ հորդում է անձրևի պես
Ու դառնում է ցեխ՝ հողին հասնելուն պես։


****
Դու քայլում ես հպարտ կեցվածքով
Ու մի բան է անցնում իմ մտքով
Մի՞թե առանց ողնաշար
Կա արդեն ապրելու ճար։

****                                                    <<Ձոն՝ դատարկ խորությանը >>

Գիժը

Դու ինձ գիժ էիր կոչում
ՈՒ գժի պես սիրում
"Իմս" էիր ինձ կանչում
Ու տաք համբույրը ճակատիս դրոշմում․
Հիմա արդեն գիժ չես զգում
ՈՒ ինքդ էլ քեզ չես պատկանում․
Հիմա արդեն գիժ չեմ ես
Ու չկամ էլ ես կարծես։

Ծովը իմ հոգում

Ես ծովում էի։ Շատ մարդիկ կային։ Առջևում հորիզոնն էր։ Բոսորագույն արևը մայր էր մտնում ծովի ընդերքը։ Ես լողում էի առաջ-առաջ, մինչ մարդիկ կորան տեսադաշտից։
Հեռու էի ափից, բայց արևը մեկ է  կանչում էր։ Ես չէի կարողանում կանգ առնել ու շրջվել ետ։ Ինչ-որ ուժ ինձ հրում էր առաջ ու ներքին մի խենթ ցանկություն ուզում էր, որ ալիքները հավերժ գրկեին ինձ ու իջեցնեին ընդերքը՝ արևի մոտ։ Այն բոսորագույն արևի, որ մայր էր մտել։

Ջուրը սառեց հանկարծ։ Շուրջս դատարկ ծովություն էր ու ես, միայն ես։
Պառկեցի ջրին ու հայացքս ուղղեցի անեզր երկնքին։
Հոգնել էի, շատ, ոչինչ չէի ուզում։ Առա՞ջ գնալ, ու՞ր։ Սուզվեցի ջրի տակ խենթի պես․․
Նետվել էի ափ։ Սրտիս զարկերը տարածվել էին մարմնովս մեկ․ ես շնչում էի, մատներս շոշափում էին ավազի հատիկները, ես զգում էի ընդերքից եկող արևի ջերմությունը։
Բնությունը փրկել ու գրկել էր ինձ․․․

Ես թակում եմ քո սրտի դռները

Ես թակում եմ քո սրտի դռները
Ու կյանքի պատուհանով ներխուժում եմ ներս,
Ես սփռում եմ քո վրա իմ սերը
Ու մրսում եմ՝ չունենալով քեզ.
Ես թիկունքում ու կողքիդ եմ, տես
Երբ կանչում ես, ու երբ զգում եմ որ կարիքս ունես.
Բայց դու միշտ, միշտ դու հեռվում ես
Անգամ երբ արնաքամ եմ լինում ես
Անգամ երբ գոռում ու կանչում եմ քեզ...
Դառնություն է ծորում ամեն մի բառիցս
Սիրտս էլ սև է մութ գիշերվա պես
Արևոտ ժպիտս վաղուց արդեն սև է
Ու չեմ գտնում ինքս ինձ կարծես.
Թողնում եմ հիմա քո կյանքի տունը
Միջանցիկ քամուց մրսել ու ընկել եմ ես
Թող ինձ խնդրում եմ, չկանչես քո բունը
Չեմ կարող չգալ, բայց  չեմ փրկվի  էլ ես։

-դու լավն ես չէ? ասա՛,ասա՛.
-չէ՛, լավը չեմ.
-չէ՛, դու լավն ես, դու լավն ես.ասա՛,ասա՛,խնդրում եմ.
-հա՛, լավն եմ.
-հա՛, լավն ես, լավն ես,իսկապես,դու չգիտես, դու շատ լավն ես։

            «Հուսալքված ստի հառաչը»