Չկան Պատահականություններ
Ու հանկարծ նկատեցի աստիճաններից իջնող կարմիր բաժակը, ձգվեցի, որ աչքս հաստատի միտքս. նա էր, նա էր ու իմ նվիրած կարմիր բաժակը...
Քանի անգամներ էինք էդ աստիճաններով իջել ու բարձրացել, իսկ հիմա դու իջնում ու բարձրանում ես առանց ինձ...
Չէի ուզում որ մեր հայացքները հանդիպեին իրար ու ես թիկունք արեցի քեզ ճիշտ այնպես՝ ինչպես դու, երբ թողնում էիր ինձ։
Դուրս գալով փողոց զգում էի ինձ թեթև, հեռու անցյալից ու մոտ իմ սրտի ապագային, որին մոտենալու հարցում դու էլ քո լուման էիր ունեցել, ու էդ մտքից ժպիտը չէր իջնում շուրթերիցս ու ես շնորհակալ էի քեզ հենց միայն դրա համար )...
Комментариев нет:
Отправить комментарий