Դու կաս, բայց․․․

Դու կաս, բայց գոյություն չունես։
Դու ուղղակի հորինել ես ինքդ քեզ։

Դու վախենում ես մարդկանցից։
Նրանք հաճախ հագնում են դիմակներ ու կերպարներ խաղում:
Դու էլ կրում ես քո դիմակը, որ կարողանաս խաղալ նրանց հետ։

Իրականը փոխարինվում է մտացածինով:

Էդպես ապահով է․ կվնասվեն դիմակները, իսկ քո մաշված ու մոռացված եսին  երբեմն արցունքներով կսգաս  գիշերներում` ինքդ  քեզ գոնե չմոռանալու համար։

Ու դու կքայլես փողոցներով, մտքերդ շաղ տալով ասֆալտին, ու հայացքդ փռելով մարդկանց վրա:

Մտքերդ կտրորվեն ամեն քայլիդ հետ․ հայացքդ էլ կմզվի դեմքեր նայելուց․

Ու կտեսնես, որ մարդկանց աչքերում այժմ դառը դատարկություն է թափառում ու մենությունը ուրվականի պես սահում է հայացքներով:

Ժպիտները խափս տալու համար են արդեն ու այլևս չեն պատմում երջանիկ լինելու մասին:

Ու դու փնտրում ես մի երջանկություն, որ կարծես էլ գոյություն չունի։