Մայրամուտի արևը
Մայր մտնող արևի բոսորագույն շողերը ողողել էին Արամի արևախանձ դեմքը: Պրկված բազուկները, որ վարժորեն հերկում էին հողը՝ հոգնությունից արդեն ծանրացել ու կախվել էին։ Արամը մի կողմ ձգելով բահը պարզեց կորացած մեջքը ու վերնաշապիկի թևքով սրբեց ճակատին սառած քրտինիքի կաթիլները։ Շունչ քաշելով նա մեջք արեց ըմբոստ քամուն ու հայացքը հառելով մայր մտնող բոսորագուն գնդին՝ ընկավ մտքերի մեջ։
Դրսում 1988 թիվն էր, կյանքը դեռ չէր պատմել իր մասին։ Արամը մի միամիտ պատանի էր, իսկ Արփին էլ անհասանելի արև։
Արփին 16 էր, երբ ծնողների հետ տեղափոխվեց Սպիտակ։ Անվան պես արևոտ աղջիկն այդ փողոցի սերն ու ուշադրությունն էր. մեծից փոքր սիրում էին նրան, սիրում էր և Արամը, հենց առաջին հայացքից։
(շարունակելի)
Комментариев нет:
Отправить комментарий